Sultan Abdülhamid'in Dilsiz Çocuğa Dua Etmesi

Resimdeki Mahmud Allahverdi, 1991'de vefat etmiştir.

Adıyamanlı merhum Mahmud Allahverdi’nin anlattıkları;

Gençlik günlerimde, ben de herkes gibi Sultan Abdülhamid aleyhtarı idim.
Okulda anlatılanları gerçek sanıyor, aleyhinde bulunuyordum.

Bir gün yine ileri geri konuşurken terzi dükkanımda müşteri yerinde oturan tanıdığım yaşlı bir zat, bana çıkıştı:
Oğlum, sen imanlı insansın, sakın Abdülhamid Han'ın aleyhinde konuşma.
O büyük bir velî idi.
Ben buna kızarak karşılık verdim:
Kim demiş velî diye.
Memleketi bu hale getiren O değil mi?
Ben öyle iddialara kulak asmam.
Herkes bir şey söylüyor, kimi velî diye rivayet ediyor, kimi de hain diye…
Yaşlı zat elindeki bastonuyla beni dürttü, belli ki kızmıştı.
Bana bak, dedi.
Şimdi sana öyle bir olay anlatacağım ki, bu ne bir iddia, ne de bir söylenti.
Bizzat yaşadığım, şahit olduğum, bir hadise bu!
Ben, bu defa dikkat kesilmiştim.
Çünkü ihtiyar tanıdığım, herhangi bir işitme ve rivayet değil, bizzat yaşadığı hadiseyi anlatacaktı.

Nitekim başladı da anlatmaya:

Ben Osmanlı Devletinin payitahtı İstanbulda doğdum.
Babam memuriyeti sebebiyle orada vazifeli bulunuyordu.
Ne var ki, geçirdiğim bir hastalık neticesi dilim tutulmuş, konuşma kabiliyetimi kaybetmiştim.
Sekiz yaşına kadar dilsiz halim devam etti.
Hiç konuşamıyor, el-kol işaretiyle maksadımı anlatmaya çalışıyordum.
Babam buna çok üzülüyor, ne yapacağını bilemez halde bulunuyordu.
Gitmedik doktor da, hoca da bırakmadı, ama hiç biri de fayda etmedi.
Bir gün ihtiyar bir komşumuz geldi, dedi ki:
Seni çok mahzun görüyorum, üzülmekte de haklısın.
Bir baba için yavrusunun dilsiz olması kadar üzücü bir şey olamaz.
Sana bir çare söyleyeceğim, bunu mutlaka yap!
Babam ümitle gözlerini açıp dinlemeye başladı:
Yarın şu yoldan Sultan Abdülhamid geçecek, ne yapıp yap oğlunu mutlaka karşısına çıkar ve Ona duâ ettir.
Osmanlı Sultanlarında yedi evliya kuvveti vardır, ola ki şifa bula.
Bu tavsiye babamın aklına iyice yatmış olacak ki söylenen saatte yol üzerine çıktık, ümitle beklemeye başladık.
Az sonra yaylı araba göründü, ama bizim Ona yaklaşmamız mümkün değildi.
İzdiham çok fazlaydı.
Uzakta kalışımıza çok üzüldük.
Fayton hizamıza gelince, beklenmedik bir olay oldu.
Ansızın durdu, içeriden başını uzatan Sultan, bize doğru bakarak seslendi:
-Efendi, çocuğu getir, çocuğu!
Şaşırdık.
Babam heyecanla elimden çekerek beni arabanın yanına götürdü.
Elimden tutup yukarı çıkardılar.
Sultan, yanaklarımı okşadı, bir şeyler okuyor gibiydi.

Az sonra bana:
-Beni tanıyor musun, ben kimim? diye sordu.

Benim dilim tutuktu, cevap vermem imkânsızdı.
Ama bir şeyler hisseder gibi oldum.
Birden dilim çözüldü, cevap verdim:
-Sen bizim Padişahımızsın!

Bunun üzerine babam, Allah Allah diye feryadı bastı.
Beni aşağı indirdiler.
Bundan sonra bülbül gibi konuşmaya devam ettim.
İşte evladım, bu hadise bir işitme falan değil, bir yaşamadır.
Sakın ola ki Osmanlı Sultanları aleyhine konuşmayasın.
Onlarda gerçekten yedi evliya derecesi vardı.
Dilimin açılmasına sebep O nun duâsıdır…