Melekler Hz.Fâtıma'nın Evine Niçin Gelmişler?

Bir gün Efendimiz Resulullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem kalkıyor, kızı Fatıma'nın evine geliyor.
Eve girdiğinde görüyor ki, Hz.Fatıma Validemiz oturmuş elinde kocasının elbisenin söküğünü dikiyor.
Ayağıyla Hz.Hasan'ın beşiğini sallıyor, ağzıyla da Kur'ân-ı Kerim okuyor.

Bu haldeyken Efendimiz Sallallâhû Aleyhi ve Sellem içeri girince hemen Fatıma Validemiz:

"Buyur Babacağım" diye ayağa kalkıyor.

Ama Efendimiz Sallallâhû Aleyhi ve Sellem:

"Kalkma kızım, otur otur" diyor, ısrar ediyor, ama Fatıma Validimiz ayağa kalkıyor.
Efendimiz Sallallâhû Aleyhi ve Sellem buna rağmen, "Keşke otursaydın" diye ısrar edince, Fatıma Validemiz de merak ediyor:
"Babacığım, sen gelirsin de ben sana ayağa kalkmaz olur muyum? Niye otursaydım ki?"

Efendimiz Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Fatıma'nın oturma sebebini şöyle anlatır: 
"Kızım, hanımlar çok bahtiyardırlar, mesutturlar, kazançlıdırlar.
Ben kapıdan içeri girdiğim zaman buranın meleklerle dolu olduğunu gördüm. 

"Babacığım, bu kadar melek niçin gelmiş buraya?"
Herbirisi de bir başka sebepten gelmişti senin evine.
Sen elinle kocanın elbisesinin yırtığını dikiyorsun, hizmet ediyorsun, işte meleklerin bir kısmı senin kocana hizmet edişinden dolayı gelmişlerdi.
Bir hanımın gönül rızasıyla kocasına hizmet etmesi meleklerin tebrik edeceği bir ibadettir.
Diğer bir kısmı da elinle kocanın elbisesini dikerken, ayağınla da oğlunun beşiğini sallıyordun.
Bir hanımın çocuğuna bakması, isteyerek, severek, şefkatle, sevgiyle hizmet etmesi meleklerin gelip seyredebileceği bir hizmettir.
Meleklerin bir kısmı da oğlun Hasan'ın beşiğini salladığın için gelmişlerdi.
Diğer bir kısmı da, sen ağzınla da boş durmuyor, Kur'ân-ı Kerim okuyordun.
İşte büyük bir kısmı da senin okuduğun Kur'ân-ı Kerimi dinlemek için gelmişlerdi" diyor ve ilave ediyor:
Kızım, hanımlar çok şanslıdırlar. 
Eğer niyetlerini düzeltirlerse, eğer duygularını düzeltirlerse, eğer bu saydığım hizmetleri şuurla, ibadet kasdıyla yaparlarsa, onların yaptığı bütün işler ibadet yerine geçer.

[Ahmed b. Hanbel, Müsned, Sahîhu’t-Tergîb ve’t-terhîb]