En büyük bahtiyarlık!

Fahri Kulu Efendi'nin Torunlarından Ahmet Ziya Kulu anlatıyor:

Kocaşlı kalender bir adam sabah çayına davet etmiş dedemi (Fahri Efendi'yi).
Beraber gidiyoruz amma... 
Hiç yol yolak belli değil, zırıl zırıl yağmur yağmış... 
Ben onbeş onaltı yaşında filandım işte.
O zamanlar daha cadde kaldırım düzeni filan diye de bişiy yok.
Öğle zırıl zırıl gidiyoruz. 

Şöğle bir döndü: 
-Bak Ahmet, ne aklıma geldi. 
Ben Taşkent'de oturuyor olsam... 
Konya'da okuyan bir oğlum olsa... 
Ben de ona sırtımda azık getirsem yaya olarak... 
Ta Taşkent'den... 
İpler omuzlarımı kesse... 
Şöyle bir kenara koysam, dinlensem... 
Bana en büyük bahtiyarlık bu olurdu!.. dedi.

* Hacı Veyiszâde, Mustafa ÖZDAMAR, 1997, s.438, 439.