Bundan doksan sene önce. Muallim Hacı Selim’in "Anadolu Harpzedeleri" isimli hatıratından 1.Dünya Harbini anlatan bir ibret manzarası:
-Of!... bir kere görmüş olsa idiniz. Ne dehşetli bir yer! İnsan söylemekten aciz.
Yolun iki tarafı kana bulanmış, bir çok insan cenazeleri, hayvanat iaşeleri, kırık araba ve tüfek parçaları dolmuştu. Diri bir kimse yoklu! Ben korkudan yaprak gibi titriyor ve ağlıyordum, Lakin ne fayda.
Kana bulanmış bir asker torbası buldum ve sevindim.
İçinde dört parça ekmek vardı. Ekmeği yiyerek, ayağım Topallayarak nereye gittiğimi bilmeden yürürken yolun kenarındaki cenazeler arasından:
"Sefil çocuk, buraya geli” sesini İşittim ve dönüp baktım ki; yüzü gözü korkunç bîr halde kana, çamura bulanmış genç bir Türk zabiti arkasındaki kaputu zorlukla çıkardı ve:
1 “soğuktan telef olma!" dedi Ben de hayretle;
- Amca, böyle vakitte elbiseye senin benden ziyade ihtiyacın vardır!" dedim. Zavallı, yürek parçalayan bir ah çekerek;
"Evladım! Ben kaputsuz da Ölürüm. Belki bu kaput sebebiyle bir Müslüman çocuğu kurtulur!" dedi ve takatsiz yıkıldı.
Ne cömertlik, ne erlik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder