Mustafa Özdamar anlatıyor:
Fevzi Özçimi, Konya İmam Hatib Okulu'nda Musiki Hocası.
Özçimi Hoca, bize musikiye geliyordu, ama sadece müzik dersi vermekle yetinmiyordu.
İnsanı işliyordu, insanı.
Konya'nın ve dünyanın ihtiyaç duyduğu insanı, İnsan-ı Kâmil'i...
Yine bir musiki zevk ve ahengi içinde yapıyordu bunu.
Eski Konya Müftüsü Tahir Hocaefendi Kapı Camii'nde vaaz nasihatte bulunurken diyor ki:
-Bir gün Lâdikli Ahmet Ağa beni yağmur duasına davet etti.
Ladik, Sarayönü ve Kadınhanı taraflarına hiç yağmur yağmamış; insanlar, hayvanlar ve ekinler bu kuraklıktan dolayı zor durumda kalmışlar.
Devrinde, Anadolu'nun ilim, irfan ve marifet hayatında hemen hepsi de birer yıldız gibi parlayan birçok talebelere icâzetnâme vererek, memleket ve millet hizmetine tevdi eden, gerek yaşayışı ve gerekse yazdığı eserleriyle ilim ve tefekkür tarihimizde başlı başına bir değer olan Ebû Said Hadimi Hazretleri, her nefs gibi ölüm şerbetini içerek, Ölümsüzler diyarına kanat açtığı zaman takvim yaprakları 1762 (H. 1176) yılını gösteriyordu.
Hacı Veyiszâde merhumun Konya İmam Hatib Okulu'ndan öğrencisi Eminönü Müftüsü Mehmet Doğru Hoca, Nuruosmaniye Camii Hünkâr Kasrı'nda anlatıyor:
Hacı Veyiszâde Hoca, canla başla ders anlatırken bizlerde, çocukluk hali tabii, dalıp gitmeler olurdu bazan.
Özellikle köylerden gelmiş arkadaşlar o anda, eğer köyünü düşünüyorsa, ona ismiyle hitab eder:
Ladikli Ahmet Ağa ile arkadaşı bir gün manevi bir vazifeye çıkmışlar.
Dağda iki hanımıyla beraber yaşayan göçebe bir yörüğe misafir olmuşlar.
Hane reisi ağır hasta, hatta sekeråt hâlinde yatakta yatıyormuş.
Adamın aygır diye çağırdığı iki atı varmış.
Onlara aşırı derecede düşkünmüş.
Ölüm döşeğinde bile devamlı surette, "Aygır, aygır!" diye atlarını sayıklıyormuş.
Talebelerinden birisi şöyle nakletmektedir:
Bir gün hocamla beraber başka bir talebenin evine gidiyorduk.
Orada ders vereceklerdi.
Akşam ezanı da okunmak üzereydi.
Bir köşe başına geldiğimizde sokağa adım atacağı sırada durdu.
Daha sonra yolunu değiştirerek başka bir sokaktan ve daha çok dolaştıktan sonra talebenin evine vardık.
Yaşar Gökçek Hoca anlatıyor:
Yıl 1959.
Konya'ya gelişimizin ertesi senesi.
Hanım hamile.
Doğuma iki ay kala bir rüya gördüm.
Kilitbahirli Kaşıkçı Dede'nin himmetine şahit olan sonraki yılların büyük velisi Konya Ladik'ten Ahmed Ağa hadiseyi şu şekilde anlatıyor:
15 Temmuz 1915, sıcak bir yaz günü.
Bir taraftan düşmanın ateşi, öte yandan güneşin harı kavurur yarımadayı.
Mehmetçiğin en büyük ihtiyacı sudur.
O günlerde cepheye yeni sevk edilen bir bölük asker, Bigalı köyüne doğru yola çıkarılır.
Askerlerimize susuzluğun harareti tam çökmek üzeredir ki, yolun sol tarafında çeşme başında sakallı bir dede onlara şöyle seslenir:
-Gelin evlatlarım soğuk su vereyim, gelin doldurun mataralarınızı.
Seyyid Abdülhakim Arvasi (1865-1943)'nin uzun yıllar hizmetinde bulunan Kayserili pamuk tüccarı Abdülkadir Bey söyle anlatır:
Bir yaz günüydü.
Abdülhakim Efendi ile Eyyûb Camii'nde öğle namazını kıldık.
Sonra Hazret-i Ebû Eyyûb El-Ensârî'nin türbesine girdik.
Başka kimse yoktu.
Sandukanın ayakucunda, yan yana diz üstünde oturduk.
"Yanıma sokul, gözlerini kapa" buyurdu.
Diyanet İşleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi Mustafa Ateş* anlatıyor:
Hoca Efendi'nin meşhur bir yakalamaları var.
Hani köyden, kentten, tatilden yeni dönülünce yapılan dalıp gitmeler esnasında...
Biz öyle dalıp gidince, köye kente, şura bura filân işte.
Mehmet Hadimî Hazretleri, tütünün şiddetle aleyhindedir.
Bunu her zaman söyler ve eserinde de belirtir.
Devrinin bir başka meşhur âlimi ise, bu konuyu pek umursamaz.
Hatta Hadimî'nin bu konudaki bu derecede hassasiyet ve ciddiyeti makul görmediği gibi, onun bu noktadaki görüşüne de muhalifmiş.
Bu iki meşhur âlim, birbirlerini tanımazlar, sadece isimlerinden ve şöhretlerinden dolayı, gıyâbî tanışıklıkları varmış.
Lâdikli iki asker dedemle bayramlaşmaya gelir.
Dedem onlara nerede askerlik yaptıklarını sorar.
Onlar da Elazığ'da yaptıklarını söylerler.
Bunun üzerine dedem:
-Benim orada, Merkez Camii'nde Cuma günleri vaaz eden Muharrem Sırrı adında bir arkadaşım var.
Onu ziyaret edin, benim de selamımı götürün, der.
-Hacı Veyiszâde Hoca Efendi rahmetli hiç kızmaz mıydı?
Bayram Hoca, ağlamakla gülmek arası bir tavır içinde:
Kızmaz olur mu?
O da insan, o da kızardı.
Ama bizler gibi kaynar kazan misâli köpürüp, taşmaz, dökülmezdi.
Öfkesi bile bir şefkatti, Rahmetullahi Aleyh'in.
Kalksa gözün perdesi, baksan Hakk'ın hikmetine
Çifte sancaklar çekildi, Hazret-i İsa'nın inmesine
Alâmetler belli oldu, Mehdi'nin gelmesine
Enbiyâlar kılıçlandı deccâlin fitnesine
Çanakkale harbinde saf ve temiz bir eri, emir eri olarak ayırırlar.
Fakat, bu Mehmetçik, emir eri olmaya gönlü razı değildir.
Fakat, bir şey de söyleyemez.
Ne yapsın?
Askerlikte itaat şart!
Birgün, kumandanına çıkar ve:
-Kumandanım, ben köyde imamdan dinledim.
Harpte şehid olanlara Allah, huri kızı verirmiş.
Müsaade ediniz, düşmanla göğüs göğüse çarpışayım.
Şehid olayım, Huri kızı alayım, diye rica eder.
