Pilavcı Yahya Baba, II.Bâyezid Han zamanında, Edirne Bâyezid Külliyesi’nin aşçılarından biridir. Arkadaşları hoşaf, kebap, sebze, bakliyat pişirir.
Ama onun ihtisası pilavdır.
Mübarek işe girişti mi, ibadet ettiğini sanırsınız.
Pirinçleri salâvât getire getire ayıklar, yağını tekbirlerle eritir.
Tuzunu Besmele ile suyunu Fatihalarla salar.
Zaman zaman gözünü yumar, enbiyâyı evliyayı aracı yapar, Allah’tan bereket arzular.
Onun pilavı herkese yeter, hattâ artar.
Ancak o tek pirinç tanesine bile kıyamaz; artanı Tunca Nehrine atar.
Balıklar onun geleceği saati bilir, köprü basında toplanırlar.
Kilerci, bakar pilav artıyor; pirinci aşçıya daha az vermeye başlar.
Ama Yahya Baba bir kere bile “Bu pirinç yeter mi?” demez.
Kilerci şaşkındır.
Her gün pirinç miktarını biraz daha kısar, ama pilav azalmaz aksine çoğalır.
Yine herkes doyar, Tunca’nın balıkları bile nasibini alırlar.
Kilerci, bunu izâh edecek tek kelime bilir: “Bu Bir Keramet!”
-Bu Yahya Baba boş değil Sultanım.
Hâlbuki biz ona amele muamelesi yapıyoruz, der.
Bâyezid-i Velî gönül ehlidir ve aşçı ile tanışmak ister.
Kilerci ile bir plan yaparlar.
O gün Yahya Baba’ya çok az, hattâ gülünç denilebilecek kadar az pirinç verilir.
O her zaman ki gibi okur.
Âlemlerin Rabbi’nden Halil İbrahim bereketi diler.
Pilavı çok lezzetli olur, üstelik kazanlara sığmaz.
Yahya Baba yine artanları yüklenir, Tunca’nın yolunu tutar.
Tam kepçeyi daldırıp balıklara atarken Padişah ortaya çıkar:
-Ne oluyor bre!
Yoksa devlet malını israf mı edersin? der.
Ancak balıklar kafalarını sudan çıkarıp:
-Ayıp olmuyor mu sultanım?
Koca devletin artığını bize çok mu görüyorsun?
Yahya Baba öylesine mahcub olur ki, anlatılamaz.
Utancından secdeye kapanır, Allah’a sığınır.
Bâyezid-i Velî onun kalkmasını bekler, ama Mübarek çoktan ruhunu teslim edip, kavuşmuştur Rahmet-i Rahmân’a.!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder