Yunus Emre Emre, irşâd görevinin ilk tatbikatı için, Şeyh'i Taptum Emre tarafından seferle görevlendirilir.
Yollara koyulup, irşâd ile mükellef kılındığı yere giderken, bir konak yerinde birkaç dervişle karşılaşır.
Akşam olup da yemek vakti gelince, Hak sofrasından nasip almak için, sıra ile yemek istemeye karar verirler.
Dervişlerden biri dua edince, gökten kendilerine, Hazret-i İsâ'nın kavmine inen sofra gibi, bir sofra iner.
Hep birlikte yiyip içerler.
Ertesi akşam, ikinci derviş, üçüncü akşam da diğer dervişin duası himmetiyle gelen sofrada karınlarını doyururlar.
Sıra Yunus Emre'ye gelmiştir.
Ama Yunus Emre, böylesine nazik bir deneme ile ilk defa karşı karşıya bulunmaktadır.
Çünkü, şimdiye kadar, adını sanını bilmediği kişilerin yanında böyle bir teklife muhatap olmamıştır.
Neticede, Hakk'a sığınıp, şöyle bir murakabe âlemine dalıp, râbıta kurarak, derûni, kalbden bir yakarışla:
-Ya Rabbî, bu dervişler kimin adına dua ettilerse, ben de o pîrin adına sana yalvarıyorum.
Beni mahcup etme ve sofrayı boş bırakma, Allah'ım! diye tazarru ve niyazda bulunur.
O akşam gelen sofra, her seferindekinden iki misli daha fazla ve çeşitli, nefis gelir.
Bunu gören dervişler, ona dönerek:
-Söyle Allah aşkına, sen kime bağlısın ve kimin tavassutuna dua ederek, Allah'a yalvardın? derler.
Yunus Emre:
Önce siz söyleyin bakalım, siz kimin adına yakardınız?
Dervişler:
-Biz, şöhreti her tarafı kaplayan Taptuk Emre'nin yanında "Yunus" diye bir derviş varmış; gayet sâdık, çok bağlı olduğu için, Şeyh'i onu çok sever ve kabul edermiş.
İşte biz bu Yunus'un yüzü suyu hürmetine dua ederek, Rabbimiz'den istekte bulunduk, derler.
Bu cevap üzerine gönlü sızlayan Yunus Emre, bahsedilen şahsın kendisi olduğunu, bütün himmetin Şeyhinden geldiğini anlayınca, haline bir sefer daha hamd eder.
Kimliğini onlara bildirmek istemeyerek, mevzuu değiştirir.
Ertesi gün de, oradan izin alarak ayrılır, yoluna devam eder...
- Konya Velileri, Hasan Özönder, Sh. 147, 148.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder