Taşkentli Fahri Kulu Efendi'nin Torunlarından Ahmet Ziya Kulu anlatıyor:
Babam bir gün dedemi epey bir üzmüş.
Geçmiş gün gaari ne yaptıysa...
Dayım dedeme çok saygılıydı.
-Abdullah, bu parmak bizim!
Bu parmak hasta olduğunda kesilir atılır mı, yoksa tedavi mi edilir?
Bu tedavi edilecek! demiş.
* Hacı Veyiszâde, Mustafa ÖZDAMAR, 1997, s.439, 440.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder