Prof. Dr. Metin Yurdagür, Ali Ulvi Kurucu'yu anlatıyor:
1969 yılının Temmuz ayının ortalarıydı. İstanbul İmam-Hatip Okulu'ndan yeni mezun olmuş bir grup arkadaş, Yüksek İslam Enstitüsü giriş imtihanlarına hazırlık yapmak üzere, Fatih Camii'nin müezzin mahfilinde Emin Saraç Hocaefendi'den İmam Gazzali'nin Bidayetu'l-Hidaye adlı eserini okuyorduk.
Haftanın belirli günleri devam eden derslerimizin birinde mahfile, o sırada hiçbirimizin tanımadığı bir zat geldi.
الْوِردُ الشَّرِيفُ المُسَمَّى بِحِزْبِ الغَايَاتِ لِتَوْحِيدِ اللَّهِ الْقَاضِي الْحَاجَاتِ
أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ
بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيم
Eminönü Müftüsü Mehmet Doğru anlatıyor:
İmam Hatib'in ilk senesinde, Tahir Büyükkörükçü Hoca da derslere giriyordu.
Fakat ikinci sene, matematik dersine bir bayan öğretmen -Remziye Hanım- tayin edilince, Tahir Hoca, Konya İmam Hatib Okulundaki muallimliği bırakmıştı:
"Kadın muallime bulunan bir mektepte ben muallimlik yapmam!" gerekçesiyle bıraktığını duymuştuk.
Ladikli Ahmet Ağa'ya; "Askerde iken Sen madalya almadın mı?" diye soranlara:
-Savaştan sonra madalya dağıttılar.
Geri hizmette bulunan bir askere madalya vermemişler.
Onun ağlamasına dayanamadım, çıkarttım, madalyamı ona verdim.
Bir sevindi ki, görecektiniz, demiş.
Prof.Dr.Mahmut Esad Coşan anlatıyor:
Kalabalık bir grup, Mehmet Zâhid Kotku (1897-1980) Hocamızı ziyarete gelmişler, eve misafir dolmuş.
Uzun, büyük bir misafir salonu vardı.
Bir mühendis kardeşimize demiş ki:
-Şunlara şeker tut bakalım!
1957 seçimlerine üç gün kalmıştı.
Halk Partisinden sıtkı sıyrılan herkes gibi Astsubay Mehmet Tekin de Demirgırat'ın siyasi yarışı yine önde götürüp kazanmasını istiyordu.
Kafası kalbi hep bu fikirle meşguldu.
O gece bir rüya gördü.
Hakk ile başbaşa ol ve zor olanı başar...
En ulvi duyguları, hoyratca boşayış ne?..
İnsan olarak doğan, insan olarak yaşar.
İnsan olarak doğup, hayvanca yaşayış ne?..
*Gönül Söyler Dil Susar, Abdullah GÜLCEMAL, 1986, s.116.
Ladikli Ahmet Ağa askerlik hatıralarını anlatırken şöyle diyor:
Cephenin birisinde arkadaşımla birlikte düşmana esir düştük.
Esir kampı dağlık bir yerdeydi.
Etrafı nöbetçilerle doluydu.
Arkadaşım bana gelerek;
-Ahmet, ikimizin de burada esir durması vatanımız için zararlıdır.
Ben nöbetçileri meşgul edeyim.
Sen kaç, kurtul, cepheye git, dedi.
