Eminönü Müftüsü Mehmet Doğru anlatıyor:
İmam Hatib'in ilk senesinde, Tahir Büyükkörükçü Hoca da derslere giriyordu.
Fakat ikinci sene, matematik dersine bir bayan öğretmen -Remziye Hanım- tayin edilince, Tahir Hoca, Konya İmam Hatib Okulundaki muallimliği bırakmıştı:
"Kadın muallime bulunan bir mektepte ben muallimlik yapmam!" gerekçesiyle bıraktığını duymuştuk.
Ladikli Ahmet Ağa'ya; "Askerde iken Sen madalya almadın mı?" diye soranlara:
-Savaştan sonra madalya dağıttılar.
Geri hizmette bulunan bir askere madalya vermemişler.
Onun ağlamasına dayanamadım, çıkarttım, madalyamı ona verdim.
Bir sevindi ki, görecektiniz, demiş.
Prof.Dr.Mahmut Esad Coşan anlatıyor:
Kalabalık bir grup, Mehmet Zâhid Kotku (1897-1980) Hocamızı ziyarete gelmişler, eve misafir dolmuş.
Uzun, büyük bir misafir salonu vardı.
Bir mühendis kardeşimize demiş ki:
-Şunlara şeker tut bakalım!
1957 seçimlerine üç gün kalmıştı.
Halk Partisinden sıtkı sıyrılan herkes gibi Astsubay Mehmet Tekin de Demirgırat'ın siyasi yarışı yine önde götürüp kazanmasını istiyordu.
Kafası kalbi hep bu fikirle meşguldu.
O gece bir rüya gördü.
Hakk ile başbaşa ol ve zor olanı başar...
En ulvi duyguları, hoyratca boşayış ne?..
İnsan olarak doğan, insan olarak yaşar.
İnsan olarak doğup, hayvanca yaşayış ne?..
*Gönül Söyler Dil Susar, Abdullah GÜLCEMAL, 1986, s.116.
Ladikli Ahmet Ağa askerlik hatıralarını anlatırken şöyle diyor:
Cephenin birisinde arkadaşımla birlikte düşmana esir düştük.
Esir kampı dağlık bir yerdeydi.
Etrafı nöbetçilerle doluydu.
Arkadaşım bana gelerek;
-Ahmet, ikimizin de burada esir durması vatanımız için zararlıdır.
Ben nöbetçileri meşgul edeyim.
Sen kaç, kurtul, cepheye git, dedi.
Ben Hacı Veyiszâde Hoca'yı bir imtihan ettim aklım sıra.
Hoca Arabca'ya geliyor.
Ahmet Baltacı Arabca'dan hep on alır.
Ben, çalışırım çabalarım, yazarım çizerim hep altı alırım.
Bir böyle iki böyle derken bir gün gittim Baltacı'ya:
-Yanına oturacam, sen ne yazarsan ben de onu yazacam! dedim.
Tam adı 'Ebû'l Vefâ Muhammed bin Muhammed bin Yahya bin İsmail bin el-Abbas el-Büzcânî'dir.
H.328/M.10 Haziran 940) yılında Horasan'ın Büzcân kasabasında doğmuştur.
Bu yüzden 'Ebû'l Vefâ Buzcânî' diye meşhur olmuştur.
H.388/M.998 yılında ise Bağdat’ta öldü.
Bazı kaynaklarda ölüm tarihi H.387/M.997 olarak geçmektedir.
Yahya Oğuz Bey, Sanayi Bakanlığı müsteşarıydı.
"Yahya ayrılsın bu vazifeden!" demiş.
Ertesi gün Yahya Oğuz, atlamış gelmiş İstanbul'a:
-Efendim, emriniz başım üstüne ama, siz hakikaten söylediniz mi, söylemediniz mi diye tahkik için huzurunuza kadar geldim.
Böyle bir emriniz var mı?.. demiş.
-Evet, var... demiş.
