Dükkanda Düşürülen Paralar!

Köfteci Cin Ali...
Asıl adı, İbrahim Edhem Baldan.
Cin Ali lakabı, babasından kalmış.
Tatlı, tombul, konuşkan bir insan olan Köfteci Cin Ali, Hacı Veyiszâde Hoca Efendi'yi anlatıyor:

Dükkânda müşteriler zaman zaman para düşürürler. 
O anda görmeyiz, sonra buluruz.
Kimin olduğunu da bilemediğimiz için onu ayrı bir yere koyar bekletiriz.
Bir böğle iki böğle dirken baya bir buluntu para birikti.
Hocaya anlattım bunu: 
-Ne yapacaz bu parayı? diye sordum.
-Dursun, şimdilik beklesin! dedi.

Sonra bir akşam: 
-İbrahim Efendi camiye! dedi, gitti.

Ben anladım, Hoca böğle söğledi mi, "şu biriken parayı getir, dağıtalım" demeye gelir bu. 
Hoca gitti, ben de aceleyle o biriken parayı aldım, cebime koydum, yürüdüm amma... 
Bir yanlışlık yaptım.
Dükkanın parasıyla o birikinti parayı aynı cebime koymuşum, karışmış gitmiş. 
Her iki parayı da saymadığım için, aceleyle... Ne yapacağımı şaşırdım ben. 
Şaşırmamın sebebi, dükkanın parası sadece bana ait değil, ortağım var.
Neyse, camiye gittik, namazı kıldık, Allah kabul etsin... 
Dışarı çıktık. 
Fakirler, fakir talebeler, Hocayı bekleyip duruyorlar. 
Epey de bir kalabalık var amma... 
Neyse, Hoca söğleyor ben veriyorum, Hoca söğleyor ben veriyorum derken: 
-İbrahim Efendi, temam! dedi.

Hoca tamam dedi amma, daha bekleyenler var: 
-Hocam, bekleyen var daha! dedim. O da:
-Bizim para bitti İbrahim Efendi! dedi. 

Halbuki daha cebimde para var, amma... 
O buluntu parayla dükkânın parasını ayırıvırdı öğle...
Ben artık gözümü kararttım. 
Ortağımla bir yolunu bulur helâlleşiriz diyerek: 
-Devam edelim Hocam! dedim.
-Peki! dedi, devam ettik. 

Ondan sonra bir dua ediverdi, bir dua ediverdi bize, ağnatamam!

Yarıntası günü ortağıma açtım meseleyi: 
-Arkadaş, böğle böğle böğle oldu! dedim.

Allah rahmet eylesin, çok iyi bir insandı ortağım. 
Dedi ki: 
-Böğlesi işlerde hiç tereddüdün olmasın! 
Ne yapılacağısa yap! 
Dükkanda nasıl ortaksak, hayırda hasenatta da ortağız. 
O da kazanç, bu da kazanç arkadaş! dedi, 

Allah gani gani rahmet eylesin.
Ve o mesele de öğlece halloldu gitti.

* Hacı Veyiszâde, Mustafa ÖZDAMAR, 1997, s.404, 407, 408, 409.