Hatta o sıralarda Konya'da sık sık depremler olmadaydı.
Birçok evlerin ve bağların duvarları yıkıldı.
Yedi gün yedi gece hadden aşırı yer salsıldı.
İşte böylesine dehşetli günlerdeki yedinci depremde dostlar feryad ederek Allah'tan yardım dilediler.
Hz.Mevlânâ: -Evet, zavallı toprak, yağlı bir lokma istiyor.
Bunu vermek lazım, buyurdu.
Ve sonra da arkadaşlara şöyle vasiyet etmeğe başladı:
-Ben size, gizli ve açıkça Allah'tan korkmayı, az yemeği, az uyumağı, az söylemeği, günahlardan çekinmeği, oruca, namaza devam etmeği, daima şehvetten kaçınmağı, halkın eziyetine ve cefâsına dayanmağı, ayak takımıyle ve akılsızlarla düşüp kalkmaktan uzak bulunmağı, kerim olan sâlih kimselerle beraber olmağı vasiyet ederim.
Çünkü insanların hayırlısı, insanlara faydası dokunandır.
Sözün hayırlısı da az ve öz olanıdır.
İşte, son günlerinde bile etrafındakileri irşâda gayret gösteren Hz.Mevlânâ nihâyet bir gün, baş ucundakilerin büyük bir hayranlıkla şâhid oldukları fevkalâde anlardan sonra, bir ömür boyu vuslatiyle yanıp yakıldığı Mevlâsı'na yürüdü. M.17 Aralık, 1273/M.5 Cumâdel-Âhire 672.
Büyük ve muhteşem bir merâsimle mübarek bu gün Kubbe-i Hadrâ'nın bulunduğu yere, babası Sultân'ul-Ulemâ Bahâeddin Veled Hazretleri'nin başucuna, daha doğrusu âriflerin gönüllerine defnedildi.
- Menâkıbü'l Ârifîn, Ahmed Eflaki Dede; 2/55.
- Konya Velileri, Hasan Özönder, Sh. 44.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder