Bir gün Şemseddin bir cemaatle bir köşede oturmuş konuşuyordu.
Çok şiddetli bir kışın ortasında idi.
O cemaatte azizlerden biri, bir deste gül arzusunda bulundu. Mevlânâ Şemseddin kalkıp dışarı çıktı; tekrar içeri girince o azizin önüne bir deste güzel gül koydu.
Bunun üzerine hepsi baş koydular.
Hz.Şems-i Tebrizî:
Bu keramet değildir.
Bu, dostların dileğiyle oldu.
Yüce Allah, arzunuzu yerine getirmek için gayb âleminden bir hediye gönderdi, buyurdu.
- Eflâkî Dede, Ariflerin Menkıbeleri, II.Cild, Sh. 84.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder