Reşad Şen anlatıyor:
1962 veya 63 yılıydı.
Bir adamcağız vardı Vahab Bey diye.
Cağaloğlu'nda Çatalçeşme Sokak'ta Tan Apartmanı vardı o zamanlar, orada oturuyordu.
Aileler oturuyordu o sokakta o zamanlar daha.
İşte o zamanlar, karısı ve beş çocuğu -ki üvey filân değil haa!..
Hepsi öz- sokağa atmışlar bu adamcağızı!..
"Sen bir işe yaramıyorsun" demişler, evden kovmuşlar.
Dışarı atmışlar resmen!
Eve koymuyorlar adamı!..
Sultanahmed'de Mehtap Oteli diye bir otel vardı, orada kalıyordu adam.
Biz, İsmail Öken, Vehbi Sınmaz ve ben, adamın evden nasıl atıldığını, niçin atıldığını başından beri bildiğimiz için, yardımcı olmaya çalışıyoruz adama tabii.
Hatta adam mahkemeye verdi karısını ve çocuklarını da, biz de şahitlik ettik.
Neyse, biz adama her gün dört lira para buluyoruz.
Onunla idare etmeye çalışıyor ama, parayı bulamadığımız günler de oluyordu tabii.
Otelin sahibi bir gün:
-Bu adamın bir çaresine bakın!..
Ben daha fazla idare edemeyeceğim!.. deyince, İsmail'e:
-Yahu, akşam namazı Gönenli'ye gideyim de bir anlatayım meseleyi.
Gönenli Hoca'yla fazla bir samimiyetim filân da yok ama, bir anlatalım bakalım! dedim.
Yapabileceğimiz başka bir şey kalmadı.
Gittim.
Namazı kıldık.
Namazdan sonra Gönenli Hoca'ya:
-Hocam, böyle bir mesele var.
Aslen İzmitli, Vahab Bey adında bir adam bu adam.
Fakat öyle fazla mütedeyyin bir adam filân da değil, ama müslüman, iman sahibi bir insan... dedim.
Gönenli Hoca, hayatım boyunca unatamadığım bir cevap verdi o anda:
-Oğlum, insan değil mi bu adam?
İnsan değil mi, insan...
Bu yeter!
Ve ondan sonra da, o günün parasıyla çıkardı yirmi lira para verdi, adama verilmek üzere...
O gün için epey bir para bu yirmi lira...
Gönenli Hoca o yirmi lirayı verince, ben:
-Hocam, bu adamın bu parayı iade etmesi son derece zayıf.
Biz de ödeyemeyiz.
Neticesi ne olacak? dedim.
-Oğlum, adamın durumu düzelirse, yirmi liralık sabun alsın, şadırvanlara dağıtsın...
Düzelmezse, zaten yapacağı bir şey yok, dedi.
Sonra bir miktar düzeldi adamın durumu.
Mahkeme kanalıyla nafaka aldı çocuklarından.
* Gönenli Mehmet Efendi, Mustafa Özdamar, Sh. 82, 83.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder