Ahmet Eflâki Dede'ye göre Hacı Bektâş-ı Velî, Baba İlyas (öl. 1240)'ın has halifesidir.
Yunus Emre'nin şeyhi olan Taptuk Emre, kendisine gelerek büyüklüğünü ikrar etmiş, duasını almıştır.
Yunus Emre'de bir kıtlık zamanı kendisine alıç getirerek, buğday istemiştir. Buğdayı alıp köyden çıkarken pişmanlık duymuş, nasip ve el almak maksadıyla dergâha döndüğünde Hünkâr, "Kendisinin manevi terbiyesinin Taptuk Emre'ye havale edildiğini, ona müracaat etmesini" istemiştir.
Hacı Bektaş-ı Veli, devrinde bir tarikat kurmamıştır.
Bektaşiliğin kurucusu; talebesi ve müridi olan Abdal Musa'dır.
Kendisinin " İsna Aşereci Şia" olarak tanıtılması, hakikatten uzaktır.
Eserleri, dört halife'ye övgülerle doludur.
Bu arada Makalâtına, Hatiboğlu tarafından şii görüşler eklenmiştir.
Sonraki devirlerde bu görüşler Hacı Bektaş-1 Veli'ye mal edilmiştir.
O, Aşık Paşa, Yunus Emre ve Hz. Mevlânâ gibi Xlll. Asır'ın sünni, şeriata bağlı, riyasız, ilhadsız, ibahilikten uzaktır.
Horasan ve Nişabur'un tasavvufi ekolünün izindedir.
Eserlerinde bu fikirleri yaşatan kâmil bir mutasavvıfımızdır.
- Şeyh Sadruddin Konevî, Ahmet Şeref Ceran, s. 83.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder